Δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και ερωτεύτηκαν πολύ, σαν διαβεβαιώνω πως δεν μπορούν να μείνουν φίλοι!

Όσοι με ξέρετε, ξέρετε και τον Διονύση. Ή μέσα από διηγήσεις μου ή από τα διάφορα στιχάκια, που του αφιέρωνα κατά τη διάρκεια της σχέσης μας ή από τη φυσική του παρουσία δίπλα μου, μέσα σε αυτά τα χιλιόμετρα που δυανύσαμε μαζί. Αυτά τα ένδοξα χρόνια που μεσουρανούσε ο έρωτας, η επιθυμία να κρατήσει για πάντα και η καθημερινή προσευχή να είναι η αρχή και το τέλος.
Και όσο εμείς σκαλίζαμε λοβ φορ εβερ στα παγκάκια, ο θεός ξεκαρδιζόταν.
Και καλά έκανε!

Μπορώ πια με βεβαιότητα να πω, πως όση αγάπη ένιωσα, άλλο τόσο πόνο, μίσος που σιγά σιγά έγινε συγχώρεση, ευγνωμοσύνη, χαρά, ευλογία και στο τέλος πληρότητα για ένα γεμάτο συναίσθημα στην καρδιά και στο μυαλό.
Στην αρχή του τέλους μας, ανέβαζα φωτογραφίες, μετά έσβηνα φωτογραφίες. Ήταν τα πάντα και συνάμα το τίποτα.
Πως να ισορροπήσει κανείς ανάμεσα στις δύο ακρότητες; Περάσαν χρόνια από πάνω μας.
Εκεί που βράδιαζε για μένα, ξημέρωνε για εκείνον. Και το αντίστροφο. Σημείο συνάντησης, κενό. Όσα φώτα και αν ανάβαμε στο τούνελ της ψυχής μας, ποτέ ξανά δεν ήρθε η σωστή ώρα συνάντησης, για μας.
Ίσως γιατί είναι φτηνή η δεύτερη ευκαιρία στον μεγάλο έρωτα. Στον μεγάλο.
Στον κάτι λιγότερο και κάτω, μπορεί να υπάρξουν πολλές ευκαιρίες. Γι’αυτό και βλέπουμε συχνά έρωτες, να πέφτουν πιο χαμηλά και από το πατάκι της κουζίνας μας.

Σήμερα, μετά από χιλιάδες εκατομμύρια λεπτά απόστασης, ήπιαμε καφέ. Δεν φοβηθήκαμε να περπατήσουμε ξανά στα ίδια μέρη. Να καθίσουμε στα παγκάκια του λοβ φορ εβερ μας. Ήταν ξανά ερωτευμένος.
-Την ερωτεύτηκες πιο πολύ από εμένα, ρώτησα!
-Μη συγκρίνεις!
Και πόσο δίκιο είχε. Μη συγκρίνεις! Μη ρωτάς!

Η κάθε στιγμή, ο κάθε άνθρωπος, έχει την μοναδικότητα του. Αν ήταν αληθινό, βαθύ συναίσθημα αυτό που νιώσατε κάποτε, αποδεικνύεται από την αγάπη που νιώθεις να υπερτερεί σήμερα, πάνω από κάθε άλλο συναίσθημα που ένιωσες.
Καμιά φορά το μίσος, ο θυμός, είναι η μόνη γέφυρα να επιστρέψεις στην αληθινή αγάπη μέσα σου. Γιατί πιστεύω ακράδαντα πως όταν αγαπάς αληθινά, αγαπάς για πάντα. Το μόνο που δεν κάνεις ύστερα από έναν χωρισμό, είναι να ονειρεύεσαι και να σχεδιάζεις το παντοτινό, με τον άνθρωπο που κάποτε ερωτεύτηκες.

Όχι, δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι και δεν θέλουμε να παίζουμε μπιρίμπα και να λέμε ανέκδοτα τις Κυριακές. Δεν θα κρύβουμε
όμως την χαράς μας, σε κάθε τυχαία ή και όχι, συνάντηση μας στη ζωή.
Ειπαμε φεύγοντας πως τελικά δεν θα παντρευτούμε, δεν μας αξίζει μια τέτοια τιμωρία! Γελάσαμε πολύ! Δεν ξέρω όμως ακόμα, αν αυτό ήταν μια βαθιά συνειδητοποίηση ή ένα απλό αμήχανο αστείο για αντίο. Η ζωή, θα μας δώσει κάποτε την απάντηση. Όπως σε σενα, σε σένα και σε σένα, που δεν ξέρεις ακόμα αν μισείς ή αγαπάς…..