Elias Kolivas: “Χανόμουνα με τις ώρες να σχεδιάζω ιστορίες και κόσμους”

Ο Ηλίας Κολύβας γεννήθηκε στο Montreal όπου έζησε και τα παιδικά του χρόνια. Την εφηβεία του την πέρασε περισσότερο στην Αθήνα και τα επόμενα χρόνια του τα μοίρασε ανάμεσα στις δύο χώρες κρατώντας πάντα την Ελλάδα πιο κοντά του… Ακόμα και τώρα, τα τελευταία χρόνια που ζει στον Καναδά, όταν μπαίνει στο αεροπλάνο για Αθήνα νιώθει μια ασφάλεια, μια θαλπωρή – που νιώθει κάποιος επιστρέφοντας σπίτι του.

Ζωγραφίζει από τότε που θυμάται τον εαυτό του: «Αρκούσε να μου δώσουν οι γονείς μου ένα κομμάτι χαρτί και ένα μολύβι για να ησυχάσω… Χανόμουνα με τις ώρες να σχεδιάζω ιστορίες και κόσμους… Τώρα που το σκέφτομαι σίγουρα εκεί είναι ο πραγματικός μου τόπος.»

Η κουβέντα μαζί του είναι απόλαυση. Μιλάει και χάνεσαι μαζί του στο παρελθόν, στο παρόν, στις εικόνες και τα χρώματα. «Η πορεία μου στις σπουδές της ζωγραφικής ήταν πάντα δεδομένες. Ξεκίνησα στην Αθήνα και συνέχισα στο Montreal, αλλά από τις σχολές και τα πανεπιστήμια, ότι πήρα είναι ακριβώς αυτά που χρόνια προσπαθώ να ξεχάσω… Έμαθα περισσότερο από νεκρούς καλλιτέχνες που τώρα ζούνε σε μουσεία και σελίδες εκδόσεων. Οι σπουδές μου βέβαια συνεχίζουν …

… έτσι είναι η τέχνη , όταν πάψεις να είσαι μαθητής παύεις να είσαι και καλλιτέχνης.

Από τα φοιτητικά μου χρόνια στην Καλών Τεχνών στο Montreal είχα αρχίσει να μοιράζομαι ανάμεσα στη ζωγραφική, στα γραπτά μου και ένα σωρό άλλα πράγματα που ήθελα να δοκιμάσω. Έκανα ένα μπαρ στο Μontreal και δυο στην Αθήνα αργότερα . Το Ζazzium μάλιστα – ένα χώρος που φιλοξένησε μεγάλο ποσοστό καλλιτεχνών στην Αθήνα – το κράτησα για 15 χρόνια . Έκανα δουλειές για διαφημιστικές εταιρίες, εικονογραφήσεις σε παιδικά βιβλία και παράλληλα πίνακες για ιδιώτες, όπως και πάρα πολλά γραπτά από τα οποία εκδόθηκαν, μία ποιητική συλλογή και ένα μυθιστόρημα. Σύντομα όμως θα εκδοθούν κι άλλα. Όλα αυτά βέβαια πάντα κάτω από την ενοχή ότι δεν ήμουν ολοκληρωτικά και μόνο δοσμένος στη ζωγραφική. Πράγμα που διόρθωσα τα τελευταία χρόνια. Τη ζωγραφική ξέρω… και την ποίηση… Αυτά τα δύο άλλωστε είναι ουσιαστικά ένα.

Και η έμπνευση από πού έρχεται; Η έμπνευση είναι κάτι που είναι μόνιμο σε μένα γιατί πηγάζει από όποια σκέψη, εικόνα, γεύση ή ακόμα και κατάσταση που καθημερινά θα ζήσω ή θα δω… Και να μη θέλω, είναι εκεί. Όσο υπάρχει φύση θα υπάρχει και έμπνευση. Και πρέπει να ξεχωρίσουμε την έμπνευση από την ανταμοιβή – να αξίζει δηλαδή ο κόπος όπως λέμε, να μη πάει χαμένος. Αυτός δεν είναι άλλωστε κι ένας σημαντικός λόγος που φτιαξαμε θεούς, να δίνουν νόημα στους κόπους μας; Ώσπου αποφασίσαμε βέβαια ότι το χρήμα κάνει τη δουλειά περίφημα… Η δική μου έμπνευση δεν είναι άλλο από το ενδιαφέρον για ζωή, όχι τόσο για να κερδίσω, όσο για να καταλάβω το παιχνίδι.

Με τι υλικά δουλεύεις; Με λάδια σε καμβάδες από λινό και πολύ με glazing, μια παλιά τεχνική που χρησιμοποιεί πολλά λεπτά αραιωμένα στρώματα χρώματος και λαδιών και επιτρέπει στο φως να ταξιδέψει καλύτερα στον πίνακα, αφήνοντας μια μοναδική αίσθηση βάθους. Το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι ότι η φωτογραφία δυσκολεύεται πολύ να αποτυπώσει αυτό το αποτέλεσμα που θα δεις ζωντανά στον πίνακα.

Αυτή η περίφημη «Τέχνη» τελικά τι είναι; Τέχνη για μένα είναι επικοινωνία. Είναι ο αγνότερος άρα και ισχυρότερος τρόπος επικοινωνίας. Η εικόνα ιδιαίτερα δεν περνάει από φίλτρα και σκέψη αρχικά, μπαίνει μέσα μας καθαρή και ατόφια … Μιλάει στο βαθύτερο υλικό μας. Τελευταία έχω καταλήξει ότι το κυριότερο συστατικό της τέχνης είναι η γενναιότητα. Να μπορείς να συγκρουστείς με τους φόβους σου, ακόμα και με τους φόβους των άλλων για να βγεί το αληθινό που είναι πάντα όμορφο. Το βρίσκω περιττό να αναπαράγω όμορφα πράγματα χωρίς περιέργεια και αναξήτηση, πιστεύω ότι αυτό το κάνει η φύση καθημερινά με τεράστια επιτυχία.

Όπως και νά’χει, η αλήθεια είναι ότι δε μπορώ να μη ζωγραφίζω… Δεν είχα ποτέ επιλογή.

Η μεγάλη δύναμη της ζωγραφικής είναι στο ότι ακινητοποιεί μια στιγμή αιώνια… (τίτλος έργου Carry on)

Ένα άλλο θέμα της εποχής είναι η ταχύτητα που μας έχει κάνει τόσο αργούς. Δεν προλαβαίνουμε να σκεφτούμε και να αφομοιώσουμε, κινούμαστε σε γρήγορα συμπεράσματα και εύκολες ατάκες. Δεν προλαβαίνουν οι αισθήσεις μας να μας μιλήσουν… Η μεγάλη δύναμη της ζωγραφικής είναι στο ότι ακινητοποιεί μια στιγμή αιώνια…

Κάτι που με ενοχλεί τελευταία είναι ότι κάπου η τέχνη γίνεται μια προβολή ικανοτήτων να εξυπηρετεί τη φιλαρέσκειά μας. Δεν είναι διαγωνισμός όμως η τέχνη να πεις κοίτα να δεις τι μπορώ να κάνω… Να λες κοίτα πού μπορούμε να φτάσουμε είναι η τέχνη.

Νίκος Μουρατίδης

www.nikosonline.gr

Και η τέχνη όπως κι ο έρωτας είναι πάντα μέσα μας να μας θυμίζει ποιοι αληθινά είμαστε.

Τίτλος έργου I don’t know yet

Ακόμα δύο θαυμάσια έργα: Game alone και Game alone2

Η τέχνη δεν είναι προβολή ικανοτήτων να εξυπηρετεί τη φιλαρέσκειά μας. (Τίτλος έργου In between)

Για περισσότερα σχετικά με τον Elias Kolyvas επισκεφτείτε

www.eliaskolivas.com

facebook