Γελούσες. Γελούσα. Γελούσαμε.
«Το μόνο αληθινό δώρο είναι μία δόση από εσένα» Ralph Waldo Emerson
Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα
Μου λείπεις πολύ. Κάθομαι ώρες ατέλειωτες στο πεζοδρόμιο και κοιτάζω την πόρτα. Σε θύματα να μπαίνεις δήθεν διστακτικά για να μου κάνεις πλάκα. Σαν έτοιμος να φύγεις πάλι για να γλιτώσεις. Ποτέ δεν έφευγες…
Ώσπου μια μέρα έγινε και αυτό…
Αλήθεια, πες μου, γλίτωσες
η και εσύ κάθεσαι ώρες και σκέφτεσαι τις στιγμές μαζί μου;
Τα πάρκα, τις θάλασσες, τα μικρά καφέ που ανακάλυπταμε στις γειτονιές και όλα εκείνα που είπαμε και δεν κάναμε;
Σε θύμωνε η αναποφασιστικότητα μου, το ξέρω!
Έπειτα σε έπαιρνα αγκαλιά. Χωνόσουν μέσα μου και μου τα συγχωρούσες όλα.
Σου έπαιρνα σοκολάτα και την έτρωγα μόνη…
Γελούσες. Γελούσα. Γελούσαμε.
“Σταμάτα να κάνεις τρέλες” μου φώναζες.
Σου άρεσε όμως να απλώνομαι στις θάλασσες και να φωνάζω από ηδονή. Να χορεύω στους δρόμους δίχως να με νοιάζει αν με κοιτάζουν με απορία οι περαστικοί…
Σου άρεσε να φέρομαι σαν πάνω στη γη να βρίσκομαι μόνο εγώ και εσύ.
Μα αγάπη μου δεν είχες καταλάβει πως πάνω στη γη,για μένα, βρισκόσουν μόνο εσύ;
Το χαμόγελο σου, η καλοσύνη των φιλιών σου απομονώναν τα μάταια, τον θάνατο, το ψέμα….
Είχα δικαίωμα στο χορό αυτής της ζωής μαζί σου….
Και αν καμία φορά γινόμουν απότομη, επιβλητική ήταν γιατί άλλαζαν εντός μου όλα εκείνα που δεν μπόρεσες να δεις.
Και ξέρεις “τα ασυγχώρητα σου” ήταν τα πιο γλυκά σου λάθη.
Ακόμα και αυτά τα αγαπάει κανείς πάνω σου….
Και κάτι ακόμα…
Είσαι υπέροχος. Αν όχι, ας μη το μάθω ποτέ. Έχουμε ανάγκη εμείς οι άνθρωποι να πιστεύουμε στους ανθρώπους….
Σ’αγαπώ
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Ζαχαράκη
SHARE
RECENT
