«Η Κρεατόπιτα», που πρωταγωνιστεί η Φανή Γέμτου, συνεχίζει να αγγίζει την καρδιά του κοινού με τη συγκλονιστική της ιστορία

Μετά την επιτυχία της Φανή Γέμτου που οδήγησε σε δεύτερη παράταση, που συνδυάζει την ένταση του θεάτρου με την έντονη μουσική υπογραφή του Χρήστου Αλεξόπουλου, παραμένει στην καρδιά του κοινού και ενισχύει τις υπαρξιακές και κοινωνικές ανησυχίες του σύγχρονου ανθρώπου.

Η ιστορία μιας μητέρας που αναζητά την εξαφανισμένη κόρη της μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο αναταραχή και αβεβαιότητα, συνδυάζεται με τη δύναμη της μουσικής και της θεατρικής ερμηνείας, δημιουργώντας ένα μοναδικό βιωματικό θέατρο που παρασύρει τον θεατή σε μια διαρκή συναισθηματική και πνευματική αναζήτηση. Η παράσταση, που παρουσιάζεται στο Θεατρικό Βαγόνι του Τρένου του Ρουφ, θα συνεχιστεί μέχρι το Σάββατο 15 Μαρτίου και αποτελεί μια ανατρεπτική πρόταση για όσους αναζητούν ένα θέατρο βαθιά συνδεδεμένο με την εποχή μας.

Ο θεατρικός μουσικός μονόλογος Η ΚΡΕΑΤΟΠΙΤΑ στον οποίο πρωταγωνιστείτε, παίρνει δεύτερη παράταση, έχοντας ξεκινήσει τον Νοέμβριο. Τι σημαίνει αυτό για την απήχηση της δουλειά σας στο κοινό;

Κατ’ αρχάς είναι μια δουλειά που την έχουμε πιστέψει, αγαπήσει και υποστηρίξει πολύ. Είμαστε τρεις άνθρωποι (η Αγγελική Δαρλάση που είναι η συγγραφέας και σκηνοθέτης, ο Χρήστος Αλεξόπουλος που είναι ο συνθέτης και εγώ που ερμηνεύω ως ηθοποιός επί σκηνής) που την οραματιστήκαμε ως ομάδα πριν ακόμα γραφτεί, δημιουργώντας το έδαφος για κάτι πολύ δικό μας. Θεωρώ ότι αυτή η παράσταση μιλάει κατευθείαν στο μυαλό και την καρδιά του σύγχρονου ανθρώπου, του πολίτη αυτού του κόσμου που νιώθει να βάλλεται από πολλά, καθώς παρατηρεί αδύναμος να του επιβάλλονται αδιάκοπα καταστάσεις, συμπεριφορές, άνθρωποι και συστήματα πέρα και πάνω από κείνον. Το κοινό, όπως αντιλαμβάνομαι την ενέργεια του κόσμου, έχει ανάγκη από ένα θέατρο που να μιλάει επί της ουσίας για την κοινωνία που ζούμε χωρίς στατευμένες γραμμές και διδακτισμούς. Θεωρώ πως η μεγάλη επιτυχία του έργου είναι πως η γυναίκα που υποδύομαι είναι μια μητέρα που δεν έχει καμία σχέση με μεγάλους κοινωνικούς προβληματισμούς, βρίσκεται όμως στην δυσάρεστη και απροσδόκητη θέση να πρέπει να βιώσει καταστάσεις που δεν είχε ποτέ φανταστεί, διασχίζοντας μια πόλη σε αναταραχή και σήψη, προκειμένου να βρει την εξαφανισμένη κόρη της. Πρόκειται για ένα ουσιαστικά πολιτικό έργο που θέτει υπαρξιακά και κοινωνικά ζητήματα κι ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με τους φόβους, τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες του, διασχίζοντας μια άβυσσο μέχρι να λυτρωθεί. Το βίωμα είναι πολύ έντονο.

Υπάρχει όντως λύτρωση στο έργο σας; Υπάρχει λύση;

Λύσεις δε νομίζω πώς πρέπει να δίνουν τα σημαντικά έργα. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως στο τέλος η ηρωίδα γειώνεται, ωριμάζει, παίρνει θέση και αποκτά δύναμη, προκειμένου να αντιμετωπίσει και να διεκδικήσει τη ζωή και τα θέλω της. Προκειμένου να κατοχυρώσει και να επιβάλλει τα όρια και τα δικαιώματά της. Κανένα μέλλον δεν χτίζεται με έναν λαό που εθελοτυφλεί ή βολεύεται. Προσωπικά αυτό το έργο με ταρακουνάει κάθε φορά όταν το ερμηνεύω. Το ίδιο λαμβάνω κι από μεγάλη μερίδα του κοινού.

Η μουσική τι ρόλο παίζει σε όλο αυτό;

Η μουσική, τα τραγούδια, τα ηχοτοπία του Χρήστου Αλεξόπουλου διασχίζουν όλο το έργο. Δημιουργούν ατμόσφαιρες, αποδίδουν μια μπρεχτική μουδιασμένη ακινησία στη στιγμή, δεν κάνουν επίκληση στο συναισθηματισμό παρά μόνον στην έννοια της ίδιας της ευαισθησίας και στην αντίληψή μας. Η μητέρα, διασχίζοντας την πόλη, εκφράζεται και μέσα από τα τραγούδια που ερμηνεύει, τα οποία διαμορφώνουν τη στιγμή σε σκέψη και παρατήρηση.

Πρόκειται για ένα δύσκολο υποκριτικό εγχείρημα. Πώς θα το περιγράφατε;

Είναι όντως μια δύσκολη αλλά τόσο γοητευτική διαδικασία. Πρέπει να επιστρατεύσεις όλα σου τα μέσα σε συνεχή και αδιάλειπτη διαδικασία επί σκηνής, για 75 λεπτά που είσαι μόνη σου απέναντι, από τη μία, σε μια μεγάλη ιστορία που ζωντανεύεις, με πολλά πρόσωπα, καταστάσεις, αλληλεπιδράσεις, συγκρούσεις, κορυφώσεις, σιωπές και παύσεις, φθάνοντας στα όρια της αντοχής σου, κι από την άλλη απέναντι σε ένα κοινό που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από εσένα, στο Θεατρικό Βαγόνι του Τρένου του Ρουφ. Είναι δύσκολο αλλά τόσο γοητευτικό.

Από την αρχή δηλαδή είστε σε άμεση επαφή με το κοινό.

Ακριβώς. Είμαστε από την αρχή μαζί σε αυτό το ταξίδι. Ενώνουμε τα βλέμματά μας και μαζί, ματιά με τη ματιά, χτίζουμε την ιστορία με την αίσθηση παλιότερων αφηγήσεων όπου, στριμωγμένοι γύρω από τη φωτιά, αφηγητής και κοινό ανέπνεαν σχεδόν μαζί.

Μέχρι πότε θα παίζεται λοιπόν η Κρεατόπιτα σας;

Μέχρι και το Σάββατο 15 Μαρτίου. Κάθε Σάββατο, στις 21.00. Στο Θεατρικό Βαγόνι του Τρένου του Ρουφ. Είναι η τελευταία παράταση που δίνεται. Σας περιμένουμε!