
Η Κατερίνα Μπουλάκου με όχημα το χιούμορ και τη ευαισθησία φωτίζει τις αγωνίες, τις χαρές και τις αντιφάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης
Η παράσταση «Εγκαταλυπημένες», σε κείμενα και σκηνοθεσία της Δάφνης Μαρκάκη, φέρνει στη σκηνή τέσσερις γυναίκες που, με όχημα το χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό και τη βαθιά ευαισθησία, αναζητούν απαντήσεις στα μικρά και μεγάλα ερωτήματα της ζωής.
Μέσα από έναν συνδυασμό προσωπικών εξομολογήσεων, θεατρικού παιχνιδιού και ζωντανής αλληλεπίδρασης, η παράσταση φωτίζει τις αγωνίες, τις χαρές και τις αντιφάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η Κατερίνα Μπουλάκου, με τη χαρακτηριστική σκηνική της παρουσία, δίνει ζωή σε έναν από τους ξεχωριστούς χαρακτήρες της παράστασης. Με ερμηνεία που ισορροπεί ανάμεσα στη συγκίνηση και την κωμωδία, καταθέτει μια δυναμική και ουσιαστική προσέγγιση του ρόλου της. Με έντονη θεατρική διαδρομή και αγάπη για το ζωντανό θέατρο, συμβάλλει καθοριστικά στη δημιουργία μιας εμπειρίας που μιλά κατευθείαν στην καρδιά του κοινού.
Μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε!
Πώς θα περιέγραφες τον χαρακτήρα που υποδύεσαι;
Η Κατερίνα των Εγκαταλυπημένων είναι ένα νέο κορίτσι, στη φάση εκείνη που η ζωή της τώρα ξεκινάει πραγματικά. Έχει ενθουσιασμό, ευαισθησία και κυρίως, μια βαθιά ελπίδα, σχεδόν βεβαιότητα, ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Στο έργο λειτουργεί πολύ ως κατευναστικός παράγοντας στις εντάσεις, που με χιούμορ και τρυφερότητα προσπαθεί να επαναφέρει την ηρεμία. Σε έναν κόσμο που επικρατεί το χάος και η αβεβαιότητα εκείνη προσπαθεί να αντλεί δύναμη από αυτά που έχει και να συνεχίζει κόντρα στις συνθήκες, κόντρα στις φωνές που προσπαθούν να την πείσουν ότι δεν μπορεί να δημιουργήσει τον κόσμο που εκείνη ονειρεύεται.
Το έργο συνδυάζει χιούμορ, αυτοσαρκασμό και ευαισθησία. Πώς βιώνεις αυτή την ισορροπία στη σκηνή;
Η ισορροπία αυτή γεννήθηκε πολύ φυσικά μέσα από τις πρόβες μας με την ομάδα. Μας ήταν πολύ καθαρό εξαρχής ότι θέλαμε η παράσταση αυτή να αντικατοπτρίζει με έναν τρόπο εκφάνσεις του εαυτού μας, πτυχές της ζωής και βιώματά μας. Έτσι προσπαθήσαμε να είμαστε όσο πιο ειλικρινείς επί σκηνής, με τους εαυτούς μας, με όσα νιώθουμε και με τον τρόπο που μεταπηδάμε από τη μία κατάσταση στην άλλη. Η ζωή από μόνη της ούτως η άλλως είναι φτιαγμένη από όλα αυτά τα «συστατικά»
Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν για σένα να μοιραστείς προσωπικά στοιχεία μέσω της παράστασης;
Η αλήθεια είναι πως, όντας η τελευταία προσθήκη στην ομάδα, αφού επιλέχθηκα από οντισιόν, βρέθηκα μπροστά στην πρόκληση ενός ήδη διαμορφωμένου κειμένου πάνω στο οποίο κλήθηκα πολύ γρήγορα να ακουμπήσω προσωπικά κομμάτια. Τόσο η Δάφνη όσο και τα υπόλοιπα κορίτσια με έκαναν να νιώσω απευθείας μέλος της ομάδας και έτσι δόθηκε ο χώρος να είναι η καθεμιά μας πολύ προσωπική και να δώσει δικές της πινελιές μέσα στο έργο. Εξάλλου τα ερωτήματα που απασχολούν τις Εγκαταλυπημένες, υπάρχουν σαν σκέψεις στο μυαλό όλων μας. Η αναζήτηση των απαντήσεων τόσο πάνω όσο και κάτω από τη σκηνή, ήταν μια πολύ όμορφη και παραγωγική διαδικασία για μένα.
Υπήρξε κάποια στιγμή στις πρόβες που σε εξέπληξε συναισθηματικά;
Κάποια στιγμή στο πλαίσιο των προετοιμασιών υλικού για την παράσταση, η Δάφνη μας έκανε το τραπέζι στο σπίτι της. Μαζευτήκαμε αρκετός κόσμος από το θέατρο Δρόμος, συνεργάτες, φίλοι και απλά καθίσαμε όλοι μαζί να φάμε. Και κάπως έτσι, καθισμένοι κάτω στο χαλί, να γελάμε, να μιλάμε, τόσοι άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί συνειδητοποίησα πόσο απλά εμείς οι άνθρωποι μπορούμε από το τίποτα, να φτιάξουμε κάτι. Πόσο σημαντικό είναι να βρισκόμαστε, να ενωνόμαστε και να μιλάμε. Το μόνο πράγμα που έχει στ’ αλήθεια ο άνθρωπος, είναι τον άνθρωπο, κι αυτό το γεγονός περικλείει μέσα του τεράστια δύναμη και ευθύνη.
Ποια θεωρείς τη μεγαλύτερη δύναμη του έργου και τι το κάνει ξεχωριστό για σένα;
Πιστεύω πως η μεγαλύτερη δύναμη του έργου κρύβεται στην ειλικρίνειά του. Δεν υπόσχεται να δώσει σοφές απαντήσεις, δεν παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά μα αντιθέτως αυτοσαρκάζεται και δεν φοβάται να παραδεχτεί πως δεν γνωρίζει όλες τις απαντήσεις. Πετά από πάνω του την προσδοκία και την ψευδαίσθηση της τελειότητας, κοιτά το κοινό στα μάτια και απλώς ρωτά.