Σταυρούλα Ζάμπρα: « Όσο make-up και αν βάλεις κούκλα μου, το κενό δεν το καλύπτεις!»

Η Σταυρούλα είναι ένα κορίτσι, όπως όλα τ΄άλλα. Θα σου θυμίσει την αδερφή σου, τη φίλη σου, την κολλητή σου, την κοπέλα σου, τη γυναίκα που θέλεις να παντρευτείς. Όταν, όμως, τη γνωρίσεις λίγο καλύτερα θα καταλάβεις ότι πρόκειται για ένα τελείως ξεχωριστό άτομο.

Η Σταυρούλα Ζάμπρα μας συστήνεται: «Φέτος είναι μια πολύ δημιουργική χρονιά για μένα που φυσικά είναι αποτέλεσμα πολλών χρόνων προσπάθειας. Είναι η δεύτερη χρονιά που συμμετέχω ως ηθοποιός στον παιδικό θίασο «Εκόντες» και στις παραστάσεις «Σώστε τους ήρωες» και «Ο χαμένος ιππότης» σε κείμενα και σκηνοθεσία του Στάθη Αναστασίου. Η βάση μας είναι στο θέατρο Άνεσις. Αυτό το καιρό κάνουμε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και ευτυχώς σκίζουμε. Επίσης παρουσιάζω την εκπομπή «Υπενθύμιση» με τη Θαλασσινή Βοσταντζόγλου στην ΕΡΤ open 106,7 κάθε Σάββατο από τις 23:00 έως τις 00:00. Αρθρογραφώ στο www.likewoman.gr και η στήλη μου είναι luckystauroula. Αρθογραφώ στο μηνιαίο έντυπο περιοδικό «Συλλογές για συλλέκτες και φιλότεχνους». Και σύντομα θα κυκλοφορήσει και το επόμενη βιβλίο μου με τίτλο «Ημιδιαμονή… στον έρωτα, στη φιλία, στη ζωή».

Σε μία βόλτα στη θάλασσα, με μία εξομολογητική διάθεση, η ίδια μας άνοιξε την καρδιά της και την ευχαριστούμε για αυτό.

Σταυρούλα, ποια παιδική ανάμνηση σε έχει στιγματίσει και γιατί;

Η κοσμοθεωρία μέσα μου άλλαξε με το θάνατο του πατέρα μου. Κάτι που κουβαλάω και θα κουβαλάω. Θυμάμαι πόσο όμορφα πέρασα το προηγούμενο βράδυ. Το πρωί με ξύπνησε η μητέρα μου λέγοντάς μου σαν παραμύθι την απώλεια που θα ζούσαμε. Τώρα ξέρω πως η εξέλιξη της χαράς είναι ο πόνος. Και η εξέλιξη της στιγμής το τίποτα. Από τότε δίνομαι στη στιγμή και αγαπάω σαν για πάντα. Ο θάνατος του πατέρα μου καθόρισε την μετέπειτα συμπεριφορά μου και μού δίδαξε πώς να μπορώ να γεύομαι σήμερα με πάθος τα όμορφα και να μην μεμψιμοιρώ.

Τι είναι εκείνο που φοβάσαι;

Φοβάμαι το θάνατο. Μεγαλώνοντας αρχίζω και αντιλαμβάνομαι πόσα πρέπει να μάθω, να πάθω, να ζήσω στη ζωή. Ο χρόνος τρέχει και ανακαλύπτω όλο και πιο πολλά. Φοβάμαι πως δε θα προλάβω. Είναι λίγο άδικο, δε νομίζεις;

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου προορισμός και γιατί;

Αγαπημένος μου προορισμός, τα τελευταία χρόνια κυρίως, είναι η θάλασσα. Αγαπώ επίσης τα νησιά το χειμώνα. Προσπαθώ να περνάω όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο στη θάλασσα γιατί με ηρεμεί. Σαν κάτι μαγικό να συμβαίνει και να μπορώ να σκέφτομαι πιο ήρεμα τα λάθη, τα πάθη, τα εμπόδια. Ίσως κάποτε καταλήξω να ζω σε ένα νησί…

Τί θεωρείς αφετηρία στη ζωή σου;

Αφετηρία για μένα είναι η Τέχνη: το θέατρο και το γράψιμο. Με λες και τυχερή που, παρά τις δυσκολίες, ανακάλυψα το δρόμο της ισορροπίας μου…

Πώς αντιλαμβάνεσαι την κρίση;

Κρίση οικονομική ή αυτογνωσίας; Εστιάζω περισσότερο στη δεύτερη μιας και έχω μάθει να είμαι ευτυχισμένη και με ένα χωνάκι παγωτό δίπλα στη θάλασσα. Και το εννοώ. Φυσικά και υπάρχει πείνα και δυστυχία. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι μπερδεύτηκαν λίγο. Επειδή πια δεν έχουν την πολυτέλεια για ακριβές εξόδους κτλ, παραπονιούνται. Όχι…. Αυτό είναι απληστία και όχι κρίση. Εγώ χορεύω άνετα και με φόρεμα που κοστίζει 10?. Άντε τώρα να απολαύσουν έτσι χορό οι μεγαλοκυρίες! Η πραγματική κρίση αντικατοπτρίζεται στα μάτια παιδιών. Όλοι γνωρίζουμε ποιά είναι αυτά τα παιδιά.

Το «Με τη Βούλα» ή αλλιώς «Το ημερολόγιο του ομφάλιου λώρου» είναι εντελώς βιωματικό. Κάποια χρόνια πριν, μού ήταν αδύνατον να περιγράψω το χαρακτήρα της ηρωίδας μου, μιας και ήθελε μεγάλο κόπο αυτογνωσίας. Τώρα πια ξέρω. Η ηρωίδα μου είναι μια γυναίκα που νόμιζε πως αγαπά, νόμιζε πως ακούει, νόμιζε πως προσπαθούσε. Δεν έβρισκε ανταποκρίση και αυτό την πλήγωνε. Δεν καταλάβαινε όμως πως ήταν αποτέλεσμα δικών της λαθών. Το σημερινό φαινόμενο που αντιμετωπίζουμε οι περισσότεροι: δεν επικοινωνούμε επί της ουσίας. Χρειαζόμαστε την αγκαλιά και όχι συγκεκριμένη αγκαλιά. Ονειρευόμαστε τον γάμο μας μα όχι τον σύντροφό μας. Θέλουμε παιδιά όχι γιατί είμαστε άξιοι να τα φέρουμε στον κόσμο αλλά για να καλύψουμε τη ματαιοδοξία μας. Να έχουμε ένα λόγο ύπαρξης. «’Οσο make-up και αν βάλεις κούκλα μου, το κενό δεν το καλύπτεις!» λέω συνεχώς στον εαυτό μου. Αυτό είναι το βιβλίο μου και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Συλλογές».

Μία φιλοδοξία ή ένα όνειρό σου;

Να φωνάζω τα πρωινά «Ελισάβετ; Απόλλωνα; Ξυπνήστεεεεε… έχετε σχολείο». Να τρώμε όλοι μαζί πρωινό και ο κάθε ένας στη δουλεία του… Τα βράδια να τους διαβάζω τα παραμύθια που θέλω πολύ να γράψω…

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας και ποιο το αγαπημένο σου βιβλίο;

Αγαπώ την Μάρω Βαμβουνακη. Ειναι ασύλληπτη η περιγραφή της ψυχολογίας των ηρώων της. Είναι σαν να τους γνωρίζεις από μέσα προς τα έξω. Σαν να ακούς την καρδιά τους. Την θαυμάζω πολύ. Το αγαπημένη μου βιβλίο είναι «Η μοναξιά είναι από χώμα». Αποτελεί πηγή έμπνευσης για μένα.

Ποια η σχέση σου με το χρόνο;

Κρύβω τουλάχιστον μια πενταετία από τώρα (γελάει). Με φοβίζει ο χρόνος γιατί, εκτός από εμάς, γερνάνε οι αντοχές, τα συναισθήματα… Παρόλα αυτά, ο χρόνος έχει αντίβαρο τη γνώση. Και όσο μεγαλώνω, διαπιστώνω πως είναι η κινητήριος δύναμη…. Την αποζητώ!

Τί σημαίνει για σένα πίστη;

Η πίστη είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Ας πούμε πολλοί υπογραμμίζουν την πίστη τους προς το Θεό μα κανείς δεν ζει με τις εντολές του. Άλλοι πάλι δηλώνουν πίστη προς την αγάπη μα κανείς δεν αγαπάει με ανιδιοτέλεια. Εγώ απλά προσπαθώ να πιστεύω πως κάποτε θα καταφέρω να αποβάλλω από μέσα μου τη ζήλεια, το θυμό, την αδράνεια, την τάση για εκδίκηση και την ανάγκη μου για προβολή του εγώ μου…. Άλλοτε τα καταφέρνω ως ένα βαθμό και άλλοτε όχι.

Δείτε εδώ για το βιβλίο της «Με τη βούλα… {Το ημερολόγιο του ομφάλιου λώρου}»

clevernews