Susanna Tamaro: “Όπου σε πάει η καρδιά” – Eνα υπέροχο βιβλίο που αγγίζει την ψυχή…

Μαθήματα ζωής, μια γενναία πράξη αγάπης από μια θαρραλέα γυναίκα που επιθυμεί να βοηθήσει την εγγονή της να ζήσει αληθινά & να ευτυχήσει. `Eνα υπέροχο βιβλίο που αγγίζει την ψυχή…

Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή

via klik.gr

Πριν αρκετά χρόνια, σε ένα ταξίδι μου στη Ρώμη, χάζεψα σε ένα βιβλιοπωλείο  ιταλικά βιβλία. Μια πρόσχαρη κυρία που εργαζόταν εκεί, χωρίς καν να με ρωτήσει τί έψαχνα, μου έδωσε ένα βιβλίο με τίτλο “Va` dove ti porta il cuore” (“Όπου σε πάει η καρδιά”) της  Susanna Tamaro. “Θα σου αρέσει. Θα με θυμηθείς…” μου είπε.

Για να είμαι ειλικρινής, χωρίς να γνωρίζω την πλοκή του έργου, από τον τίτλο και μόνο, το βρήκα ενδιαφέρον.

Πριν διαβάσω στο οπισθόφυλλο την ιστορία, έριξα μια ματιά στο βιογραφικό της συγγραφέως.

Η Suzanna Tamaro, έκανε το ντεμπούτο της το 1989 με το μυθιστόρημα Το κεφάλι στα σύννεφα. Ήταν στους φιναλίστ για το βραβείο Ραπάλλο και νικήτρια του βραβείου Έλσα Μοράντε. Το 1991 δημοσίευσε το βιβλίο της Για μια μόνο φωνή,που κέρδισε το βραβείο Πεν Κλαμπ. Ένα χρόνο αργότερα έγραψε ένα παραμύθι για παιδιά με τίτλο Καρδιά από σάρκα και το  1994 δημοσίευσε το βιβλίο, επίσης για παιδιά, Παπυροφοβία.

Την ίδια χρονιά δημοσίευσε καιτο μυθιστόρημα Όπου σε πάει η καρδιά, που τιμήθηκε με το λογοτεχνικό βραβείο Ντόννα Τσιττά ντι Ρόμα. Το 1997 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο-συνέντευξη με τίτλο Η ήρεμη αναπνοή και το μυθιστόρημα Η ψυχή του κόσμου.

Όλα τα έργα της βρήκαν εξασφάλισαν μεγάλη επιτυχία κι έχουν μεταφραστεί σε 34 γλώσσες.

Ποιά είναι όμως η ιστορία του “Όπου σε πάει η καρδιά”;

Mια ηλικιωμένη, μοναχική  γυναίκα, η οποία γνωρίζει ότι δεν της μένει πια πολύς καιρός ζωής, επιθυμεί να γράψει μια πολυσέλιδη επιστολή – σε μορφή ημερολογίου- στη νεαρή εγγονή της που βρίσκεται μακριά. 

Η γιαγιά κάνει τη θαρραλέα κίνηση να ανοίξει διάπλατα την καρδιά της – ρισκάροντας να φανεί σκληρή κι ανελέητη – κυρίως απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό.

Τολμά να αντισταθεί στον άγραφο νόμο της αστικής κοινωνίας, που επιβάλλει να καλύπτονται με πέπλο σιωπής όλα εκείνα που δεν “ομολογεί”  η ανθρώπινη ψυχή.

Γράφει για τα ογδόντα χρόνια ζωής που έζησε… Για τα  παιδικά της χρόνια, το γάμο της, το μεγάλο της έρωτα, το “αμάρτημά” της, καθώς και το χαμό της μονάκριβης κόρης της…

Μια γενναία πράξη αγάπης, για να βοηθήσει την αγαπημένη της εγγονή να ζήσει αληθινά και να ευτυχήσει…

“Δεν υπάρχουν χειρότεροι εχθροί, από αυτούς που φωλιάζουν μέσα μας, κι αξίζει τον κόπο ένα ταξίδι στα βάθη του εαυτού μας” έλεγε…

Επέλεξα κάποια αποσπάσματα από το υπέροχο αυτό βιβλίο που είναι μάθημα ζωής για όλους μας…

Η γιαγιά συμβουλεύει την εγγονή της:

“…Κάθε φορά που θα νιώθεις χαμένη, μπερδεμένη, να σκέφτεσαι τα δέντρα, να θυμάσαι τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν. Να θυμάσαι ότι ένα δέντρο με πλούσια φυλλώματα και λίγες ρίζες ξεριζώνεται με το πρώτο φύσημα του αέρα, και σ` ένα δέντρο με πολλές ρίζες και ισχνά φυλλώματα η λέμφος κυλάει με δυσκολία. Ρίζα και φυλλώματα πρέπει ν` αναπτύσσονται με το ίδιο μέτρο, πρέπει να μένεις μέσα στα πράγματα και πάνω από αυτά, μόνο έτσι  θα μπορέσεις να προσφέρεις σκιά και καταφύγιο, μόνο έτσι θα μπορέσεις να γεμίσεις με λουλούδια και καρπούς τη κατάλληλη εποχή.

     Κι όταν θ` ανοιχτούν μπροστά σου τόσοι δρόμοι και δεν θα ξέρεις ποιον να διαλέξεις, μην ακολουθήσεις ένα στη τύχη, αλλά κάθησε και περίμενε. Πάρε βαθιές, γεμάτες εμπιστοσύνη ανάσες, όπως τη μέρα που ήρθες στον κόσμο, χωρίς ν` αφήσεις τίποτα ν` αποσπάσει την προσοχή σου. Περίμενε, περίμενε κι άλλο. Μέινε ασάλευτη, σιωπηλή κι άκουσε την καρδιά σου. Κι όταν σου μιλήσει, πήγαινε όπου σε πάει εκείνη…”

Να κάνουμε λάθη είναι φυσικό, να φεύγουμε όμως δίχως να τα έχουμε καταλάβει είναι σαν ν’ ανατρέπεται το νόημα μιας ζωής

Η ευτυχία έχει πάντα ένα αντικείμενο, είμαστε ευτυχισμένοι για κάτι, είναι ένα συναίσθημα που η ύπαρξή του εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες. Αντίθετα, η χαρά δεν έχει αντικείμενο. Σε κυριεύει κυρίως για φαινομενική αιτία, στην υπόστασή της μοιάζει με τον ήλιο, καίει χάρη στην καύση του ίδιου της του πυρήνα…

Καθένας αντλεί την έμπνευση από τον κόσμο που γνωρίζει καλύτερα

Τα δάκρυα που δεν αναβλύζουν σωρεύονται πάνω στην καρδιά και με τα χρόνια τη σκουριάζουν και την παραλύουν…

Η παραίτηση από τον εαυτό σου οδηγεί στην περιφρόνηση. Και από την περιφρόνηση στην οργή, το βήμα είναι μικρό

Η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου, αλλά σκοποβολή: δε μετράει η οικονομία χρόνου, αλλά η ικανότητα να βρεις ένα κέντρο…

Η καρδιά του ανθρώπου είναι σαν τη γη, η μισή φωτισμένη από τον ήλιο, η μισή στη σκιά…