Σπουδαία προσωπικότητα στο χώρο της Παιδαγωγικής είναι η Μαρία Μοντεσσόρι, η οποία υπήρξε Ιταλίδα παιδαγωγός και η πρώτη γυναίκα ιατρός της χώρας της. Επινόησε το μοντεσσοριανό σύστημα εκπαίδευσης, το οποίο βασίζεται στην ελεύθερη συνάντηση του παιδιού με το περιβάλλον του και την αυτοδιδασκαλία. Υποστήριζε ότι η ελευθερία είναι αυτή που επιτρέπει στο παιδί να αναπτυχθεί ολιστικά σε συνεργασία με ένα περιβάλλον δομημένο με βάση την ηλικία και τα ενδιαφέροντά του.
Η Μαρία Μοντεσσόρι παρατηρούσε υπομονετικά την φύση των παιδιών και σημείωσε ότι το παιδί μέχρι τα 6 του χρόνια έχει κάποιες ειδικές ευαισθησίες, οι οποίες αργότερα χάνονται· γεγονός που καθιστά δύσκολο να κατακτήσει ότι δεν κατέκτησε με τη φυσική βοήθεια αυτών των ευαισθησιών. Η ευαισθησίες αυτές αναφέρονται σε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον που δείχνει το παιδί σε ορισμένα αντικείμενα και ορισμένες ασκήσεις στο διάστημα μιας περιόδου, κατά την οποία μπορεί μάθει με ιδιαίτερη ευχέρεια και ευκολία. Στο διάστημα αυτό είναι σημαντικό να δίνονται στο παιδί τα κατάλληλα ερεθίσματα, ώστε να αναπτύσσεται με φυσικό τρόπο στους διάφορους τομείς π.χ. η παροχή γλωσσικών ερεθισμάτων για την ανάπτυξη της ομιλίας.
Επιπλέον, το παιδί θα μπορέσει να αναπτύξει τις ικανότητές του, να ανακαλύψει τα ενδιαφέροντά του και να εκφράσει τις ανάγκες του μέσα σε ένα ελεύθερο περιβάλλον, δομημένο με βάση τα ενδιαφέροντά του. Κατά τη Μοντεσσόρι, η κατάκτηση της γνώσης θα επέλθει όχι μέσα από μια παραδοσιακή διδασκαλία, αλλά από την ανακάλυψη και την αυτενέργεια του παιδιού μέσα σε ένα περιβάλλον πειραματισμού, δράσης και εξέλιξης του πνεύματος. Επομένως, κυρίαρχο ρόλο έχει η δυνατότητα του παιδιού να μαθαίνει μέσα από την δική του ανακάλυψη και δράση, όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες, και λιγότερο μέσα από τη διδασκαλία των ενηλίκων.
Γενικότερα, η Μοντεσσόρι έδωσε έμφαση στην ίδια την παιδική ηλικία και επικεντρώθηκε στο παιδί και τη φύση του, παρατηρώντας το ως ξεχωριστή προσωπικότητα με διαφορετικά χαρακτηριστικά και ανάγκες από τους ενήλικες. Ο γνωστός δεκάλογος της Μαρίας Μοντεσσόρι προτρέπει γονείς και εκπαιδευτικούς να αναγνωρίσουν την μοναδικότητα της παιδικής ηλικίας και να συμβάλλουν στην ανάπτυξη του παιδιού με βάση τις αρχές της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της αυτενέργειας :