Ποτέ δεν πάνε τα πράγματα όπως τα έχεις λογαριάσει….

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

Ποτέ δεν πάνε τα πράγματα όπως τα έχεις λογαριάσει….


“Η σιωπή μου νοστάλγησε
τα φωνήεντα και τα σύμφωνα
που φωνάζουν
τ’ όνομά σου
μα έχω ξεχάσει πώς σε λένε… «Έλα!» ή «Φύγε!»;
Μόνο το θαυμαστικό θυμάμαι και στον ερχομό
και στο φευγιό σου
Το ξημέρωμα κοιμήθηκες στο μυαλό μου…
Κάποτε ήσουν ονείρωξη
Μετά έγινες όνειρο
Ύστερα κατέληξες εφιάλτης”
Κική Μαυρίδου


Κάθομαι σε ένα καφέ δίπλα στο σταθμό και τον περιμένω. Σε πέντε, δέκα λεπτά θα είναι εδώ. Ίσως όμως να μη πάνε όλα όπως τα λογαριάζω.
Ποτέ δεν πάνε τα πράγματα όπως τα λογαριάζουν οι άνθρωποι.
Σημασία έχει να μη μένεις ίδιος. Να αφήνεις τη ζωή σαν τρεχούμενο νερό να τρέχει μέσα σου. Να απεγκλωβίσει κάθε τι παράνομο της καρδιάς. Έβγαλε ψύχρα…. Απότομα!
Και κάτι μέσα μου, μου φώναζε πριν ξεκινήσω “θα κρυώσεις, βάλε κάτι πάνω σου…”
Βιαζόμουν όμως βλέπεις για το ταξίδι!
Δεν θα πέσω στη θαλασσα όπως είχα λογαριάσει. Και εκείνος που αγάπησα άργησε. Πέρασε η ώρα.
Δεν θα πάνε τα πράγματα όπως τα λογάριασα….
<<Σημασία έχει να αγαπάς>> γράφει ο τίτλος του βιβλίου που διαβάζω.
Πέρασαν τα χρόνια και σήμερα τον θυμήθηκα…
Ποτέ δεν πάνε τα πράγματα όπως τα λογαριάζουμε. Ξέρω όμως πως αν δεν είχε αργήσει εκείνη την μέρα θα είχαμε πέσει παρέα στη θάλασσα.
Θα είχαμε φάει παγωτό και θα τον φιλούσα με εκείνη την αιώνια υπόσχεση πως πάντα θα τον αγαπώ.
Κάνει θόρυβο. Τα τρένα φεύγουν το ένα μετά το άλλο.
Κάπου τον πήρε το μάτι μου καθώς ανέβαινε σε ενα απο τα βαγόνια.
Άλλαξε πολύ. Με Είδε με την άκρη του ματιού του. Οι Πόρτες του βαγόνιου έκλεισαν απότομα. Προσπάθησε να κατέβει
Ήταν ήδη αργά….
Σκέφτηκα πως μάλλον και εκείνου δεν του πήγαν τα πράγματα όπως τα είχε λογαριάσει.