“Τοξικοί” φίλοι (FRenemies)

«Η αμφιβολία είναι σαν το ασετόν με το μανό. Αν πέσει σε μεγάλη ποσότητα δημιουργεί αλλοιώσεις.»

 

Πότε όμως φτάνεις να αμφιβάλλεις για μια φίλη;

Πότε αρχίζεις να πιστεύεις ότι η φιλία σας είναι βλαβερή;

Πότε αρχίζεις να πιστεύεις ότι είναι friend-enemy (frenemy)?

 

Με τόσα «Ε» (έψιλον) στις ετικέτες των προϊόντων κι ακόμα να εφευρεθεί ένα σημάδι που να ξεχωρίζει τους επικίνδυνους ανθρώπους στη ζωή μας.

 

Οι τοξικοί φίλοι είναι σαν τα αναψυκτικά. Στην πραγματικότητα ξέρουμε πως μας κάνουν κακό, αλλά επιλέγουμε να τα έχουμε στη ζωή μας από συνήθεια.

 

Η Μάχη της φίλης.

 

Αν η γυναικεία φιλία στηριζόταν στην καθιερωμένη βόλτα στα μαγαζιά προς ανεύρεση του ιδανικού φορέματος που θα προσελκύσει το θήραμα, τότε θα είχα σταματήσει προ πολλού να κάνω παρέα με τη Δήμητρα. Καθώς ότι επιλέγω στη ντουλάπα μου δεν άγγιξε ποτέ ένα θετικό της σχόλιο.

 

Αν αγόραζα φούστα θα ήταν λάθος το μήκος κι αν μου άρεζε ένα τζιν, σίγουρα θα ήταν αυτό που μου τόνιζε τα οπίσθια.

Πού το κακό; Δεν κατάλαβα τόσες καριέρες στήθηκαν κι απογειώθηκαν πάνω σε ζουμερούς γλουτούς. Η Δήμητρα το αναγνώριζε αυτό σε όλους, από τις σταρ του Χόλιγουντ μέχρι τη σερβιτόρα στο καφέ που πηγαίναμε. Όλοι είχαν δικαίωμα να έχουν οπίσθια και να περιφέρουν περήφανα στο δρόμο, όλοι εκτός από μένα.

 

Στην αρχή πίστευα πως αυτό είχε να κάνει με την τελειότητα στην οποία είχε μεγαλώσει. Το αυστηρό μοντέλο πατριαρχικής οικογένειας που την πίεζε να τα διατηρεί όλα ψηλά…από μύτη, βαθμούς μέχρι και γλουτούς. Aν κρίνω από την στάση της απέναντί μου, σίγουρα την απασχολούσε και το ύψος των δικών μου γλουτών. Κάπως έτσι σε αυτό το κείμενο αφιέρωσα δύο παραγράφους μιλώντας για κώλους ή για μια φιλία ισάξιά τους.

 

Δυστυχώς η αρνητικότητα της Δήμητρας δε σταματούσε ποτέ στην εμφάνισή μου, αλλά επεκτεινόταν και σε άλλους τομείς. Ποτέ κανένα αγόρι μου δεν πήρε την έγκρισή της ή δεν το κοίταξε με συμπάθεια. Δε λέω πως δεν έμπλεξα με περιπτωσάρες, αλλά δεν μπορεί να ήταν όλοι του γιατρού!!!

 

Όταν ερωτευόμουν ένιωθα το βλέμμα της σαν γνήσιο κριτή reality show να με περιμένει στη γωνία να της δώσω λεπτομέρειες για το διαγωνιζόμενο. Στο τέλος πάντα η ίδια ιστορία, μόλις έβρισκε ένα κουσούρι κατέληγε στην αγαπημένη της φράση «Ε, βέβαια αφού εσύ δεν ξέρεις να διαλέγεις άντρες».

 

Τον τελευταίο καιρό μάλιστα άκουγα τόσο συχνά αυτή τη φράση σε ότι επέλεγα που άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως εκτός από άντρες, ρούχα, δουλειές και τζιν, ίσως το μόνο λάθος που έκανα τα τελευταία χρόνια ήταν που δεν ήξερα να διαλέγω φίλες. Ή που τελοσπάντων έκανα τόση υπομονή με κάποια που απλά έβγαζε πάνω μου τις δικές της ανασφάλειες. Τους δικούς της φόβους.

 

Τέτοιες φιλίες είναι ο λεγόμενος «σάκος του μποξ» σύμφωνα με τους ψυχολόγους. Η μία πλευρά χτυπάει αλύπητα και η άλλη δέχεται τα χτυπήματα με την αθώα σκέψη πως όλα γίνονται με γνώμονα την «αγάπη». Καθώς όποιος αγαπάει μαλώνει, παιδεύει, εκ-παιδεύει, θέλει να σε κάνει καλύτερο.

 

Σίγουρα ισχύει πως η αγάπη έχει διάφορες μορφές και τρόπους που καμιά φορά οι αποδέκτες της δεν τους αισθάνονται.

Αλλά απ’ την άλλη τι νόημα έχει να σ’ αγαπούν αν δε μπορείς να το δεις; Ποιο το νόημα της φιλίας αν δεν στηρίζεται στο θαυμασμό. Στην ανάγκη να κάνουμε παρέα γιατί πάνω σου μ’ αρέσει κάτι.(Όχι το t-shirt που σου δάνεισε δεν πιάνεται!).

 

The end.-

 

Το πρόβλημα παύει να είναι πρόβλημα όταν καταλάβεις, αποδεχθείς πως ακόμα κι αν υπάρχει ελέφαντας αυτός δεν είσαι εσύ. Αλλά και πως δεν θα ακούσεις πότε τη φίλη σου να επικροτεί κανένα σου κατόρθωμα. Να δεχτείς πως απέναντί σου θα γίνεται πάντα μία μάχη χωρίς λόγο και χωρίς τέλος.

 

Διαφορετικά μπορείς απλά να αποχωρήσεις να κρεμάσεις τα γάντια σου (αν μπήκες ποτέ στον πειρασμό να τα φορέσεις) και να αναζητήσεις αυτούς που χαμογελούν συχνότερα και δείχνουν τα δόντια τους μονάχα όταν πρέπει.

 

Τους πραγματικούς φίλους!

 

Της Ιωάννας Ιωαννίδου

 

Πηγή: gynaika.gr